Indonesie

We hebben er 4 weken Indonesie opzitten en in 1 land een diversiteit van cultuur, religie, landschappen en gastvrijheid aan ons voorbij zien trekken. We zitten nu een kleine 2 weken op Bali. Ubud is totaal niet meer wat Ryanne zich er van herinnert van 20 jaar geleden. Toen was het een klein, artistiek en overzichtelijk dorp. Artistiek is het nog, maar echt 20x groter met eindeloos veel winkels, restaurantjes, galleries en zelfs meerdere Italiaanse gelateria's! Wat dat betreft is er hier een hoop veranderd. Er is nog armoede maar niet die van toen, en de welvaart is nu duidelijk aanwezig. Ook de lokale mensen onderkennen dat de ontwikkelingen in een razend tempo zijn gaan. Van geen electriciteit begin jaren 80 naar het huidige welvaartsniveau. Ons huis ligt net buiten Ubud, is aan alle kanten open (het wordt gewoon nooit koud hier) en als we ontwaken, horen we niets behalve het ruizen van de kokosbomen en de geluiden van wat dieren en kijken we eerst even naar de prachtige rijstvelden voor onze slaapkamer. De afgelopen 10 dagen hebben we het resultaat van het handwerk van de lokalen gezien: de velden zijn gerooid, omgeploegd, onderwater gezet en wacht nu op nieuwe beplanting. Bali kenmerkt zich zo wie zo door prachtig gelegen rijstvelden, rondom tempels, op heuvels en in de diverse valleien. Afgelopen zaterdag zijn we vanaf Lake Batur, een prachtig gelegen krater meer, met de fiets zo'n 35 km terug naar Ubud gefietst. Alles downhill, dus ging prima. Jongens op eigen fiets, Jikke nog achterop, want met handremmen vol de berg af is nog iets te hoog gegrepen. Er was eerst wat gemopper achterop, maar dat verstomde vrij snel. We fietsten langs diepgroene rijstvelden en hebben een kijkje genomen in de 'compounds' van de lokale bevolking. Men leeft hier met 1 familie, dwz ouders en de zonen met vrouw en kinderen, op 1 compound. Daar zie je dan nog vaak de omstandigheden van vroeger terug, met simpele huizen, koken op hout en weinig tot geen bezit. Met 1 of meerdere compounds verzorgt men vervolgens een tempel in de straat. Er zijn er velen! En regelmatig als we iemand nodig hebben is hij een dagje afwezig vanwege een tempelfeest. Het hindoeisme speelt een hele duidelijk en actieve rol hier op Bali.
Dit itt Sumatra waar we onze Indonesie ervaring zijn begonnen. Rondom Lake Batur zijn de meeste mensen christelijk. Je ziet dan ook overal kerken in dit gebied. Er wordt veel minder rijst verbouwd en inkomsten komen voor een groot deel van de palmolie en ook wel rubber. Sumatra is beduidend minder ver in zijn ontwikkeling dan bv Bali. Zowel Bukit Lawang als TukTuk waren super relaxed en 'knusse dorpjes' mede door het lage tempo van de lokale bevolking. Er gebeurt gewoon niet veel en de toeristische markt is veel minder ontwikkeld dan op Java en Bali. In Bukit Lawang hebben we het enorm getroffen. Op onze hike door het oerwoud hebben we ruim 15 oerangoetangs gezien. Vele met kleintjes bij zich. en ondanks het verbod op voeren werden er toch bananen uitgedeeld die gretig aftrek vonden (ook al vonden we het af en eng al zo'n reus zijn banaan kwam halen). Daarnaast ook nog gibons en de Thomas cook aap, een grappig grijs,wit aapje gezien. De dag erna ons bezoek afgesloten door eindeloos met een autoband de rivier af te zakken. Zat een redelijke stroming in, dus dat wilde wel. Vanuit daar naar Lake Toba gereden. Ook op Sumatra zijn de wegen smal, en niet erg goed, dus voor een kleine 300 km heb je snel een dag nodig. We hadden een heerlijk hotel met uitzicht op het meer, dat bijna deed denken aan de Italiaanse meren. Het was de eerste schoolweek en we hebben dan ook niet veel meer gedaan dan ons verdiept in de schoolboeken, met de scooter over het eiland scheuren, lezen en heerlijk in het lounge deel van het restaurant hangen. We vonden het jammer dat we moesten verkassen.
Via een mooie treinreis vanaf Bandung, langs mooie rijstvelden zijn we vervolgens in Yoygakarta op Java aangekomen. Vanuit hier hebben we natuurlijk de kraton en de Borobordur bezocht (die blijft mooi en groot zo vanuit het niets opduiken. Het is jammer dat vele budha's hoofden missen, wat natuurlijk wel de bekende foto's oplevert). En niet te vergeten de verjaardag van Jelle gevierd. En toen zijn we aan de zeer intensieve tocht naar de Bromo vulkaar begonnen. 13 uur in de bus, een zeer basic guesthouse (een soort gevangeniscel zonder ramen), om 3 uur er uit en in de jeep de berg op, om 9 uur iets wat ze een ontbijt noemen, tot je nemen en dan weer 12 uur de bus in.......Je kan je op zo'n moment afvragen wat een mens bezielt en waarom je dit in vredesnaam allemaal doet (en dan ook nog met 3 kinderen achter ja aan) Maar........... de Bromo was prachtig. Het maanlandschap, de zonsopgang, de natuur, en de krater zelf met binnenin nog het borrelde blauwgroene lava. Dit zijn toch natuurverschijnselen die we in Europa niet hebben. De kids vonden het indrukwekkend. En het was een heel mooi moment om daar samen vroeg in de morgen, in dekens gewikkeld de zon te zien op komen.

En nu zitten we dus op Bali. Na de Bromo zijn we eerst een paar dagen in Noord Bali geweest om wederom een prachtige snorkel trip te maken. Eigenlijk met mooier koraal dan in Malaysie en een soort klif onderwater waar je de duikers in zag 'afdalen'. En dit deel van Bali is nog wat minder toeristisch en dus rustiger dan Ubud en het zuiden van Bali. Ons leven dat al eenvoudig was, is nog overzichtelijker geworden. Mede door het schoolritme. We staan op, ontbijten, hebben school, en doen in de middag waar we zin in hebben. We stappen dan ook vaak op de scooter voor een mooi tripje, nemen ergens een lekkere massage, lezen, liggen aan het zwembad, hebben film avondjes of doen een spelletje. En de kinderen hebben natuurlijk hun I pad uurtjes. School is leuk, ook voor de juf en meester. En dan pas realiseer je je hoeveel de kinderen leren, maar ook hoeveel er nog te leren is. De kinderen zijn helemaal blij dat we eindelijk een huis met keuken hebben. Dus niets meer 3x per dag uiteten. Lorijn heeft al pannekoeken gebakken en er heeft 2x eigengemaakte spaghetti op het menu gestaan. Lang leve de supermarkt die weliswaar niet aanbiedt wat we in NL hebben, maar met een aantal producten toch best in de buurt komt. Voor de verjaardag van Lorijn zijn we met zijn allen in het waterpark gesprongen. Een groot feest. Onderling gaat het erg goed. De verwachting is dat je als je zo'n tijd zo dicht op elkaar zit, de irritaties wel zouden toenemen en je elkaar wel eens 'achter het behang' kan plakken. Dat valt reuze mee. Natuurlijk vliegen de kinderen elkaar wel eens in de haren maar eigenlijk doen ze het erg goed samen en kunnen eindeloos spelen. Beter dan in NL waar, heel natuurlijk, ook de vriendjes een rol spelen. Ze zijn inmiddels getrainde reizigers en oa tijdens de Bromo (bus) tour zie of hoor je ze nauwelijks. Met relatief veel NL die dezelfde trip maakten, maken ze met iedereen contact en scharrelen ze al kletsend door de bus of boot. En ze stappen met het grootste gemak voor of achter op de scooter om zo heerlijk kletsend het eiland of de omgeving te verkennen. Vaak zijn dit de momenten waarop ook de leukste om minst verwachtte gesprekken plaats vinden.
Afgelopen woensdag hebben we een opvang voor gehandicapten kinderen bezocht. In het Hindoeisme duidt het krijgen van een gehandicapt kind op een slecht Karma. Hierdoor worden gehandicapte kinderen niet opgenomen in de maatschappij en is een opvang als deze, geleid door een bevlogen , lokale Balinees van groot belang om deze kinderen een toekomst te geven. Het was mooi om dit project te kunnen bezoeken en met eigen ogen te zien wat een groot verschil dit relatief kleine project maakt voor deze kinderen.
Robert is nog steeds druk met wordfeud en faceboek, en Ryanne leest het ene na het andere boek. Dus iedereen heeft zijn eigen ding, voorkeur en ritme. Robert heeft de voorspeller van "eat, pray and love" bezocht en kwam slechts met positieve feedback weer thuis. Altijd leuk zo'n bezoekje! Qua gezondheid gaan we goed, echter we hebben sinds we in Indonesie zijn, wel wat averij opgelopen: een afgebroken tand na een ongelukkige val, een insectenbeet met een kuurtje tot gevolg, af en toe wat diarree klanten en ook de verkoudheid gaat niet aan ons voorbij (leve de airco). Laten we hopen dat het hier bij blijft.